هو احنا أصحاب بجد ؟؟

السؤال ده بيدور فى دماغى كتير أوى.ناس كتير لما تسألها عن الصداقه الحقيقيه يقولك :صداقه مين يا عمونا متصلى عالنبى احنا فى زمن المصالح , واللى يقولك : لاااااااااا الصداقه دى كانت زمانلكن دلوقتى بقت تحفه أثريه تتحط فى المتحف وندفع التذكره عشان ندخل نتفرج عليها .
طيب لما كل الناس كده , زمايلنا وجيرانا وكل اللى حوالينا شايفين ان الصداقه بقت عمله نادره فى الزمن ده ,لما احنا نبقى مش لاقيين الصديق الجدع اللى بجد , اللى يبقى موجود وقت الخنقه والضيق قبل وقت الهزار والتهييس , وفى نفس الوقت غيرنا برضه مش لاقيه . امال مين اللى لاقيه ؟؟وكده يبقى العيب فين ؟؟كده العيب يبقى فينا وجوانا , ليه دايما بنقول انا مش لاقى الصديق اللى بجد , اللى يفهمنى ويقف جنبى , اللى اول ما ابقى مضايق يبقى هو الوحيد اللى ادامى , المفروض نقول : انا مش الصديق اللى ممكن اللى حواليا يحتاجوه .

ليه الثقه انعدمت بين الناس ؟؟ليه المصالح الشخصيه عمت الناس ؟ وليه الكل اقتنع بمبدأ يلا نفسى ؟

ليه كل واحد بقى شايل للتانى سكينه ورا ضهره ومستعد يطعن أخوه فى اى فرصه وفى نفس الوقت متوقع طعنه مشابهه من أخوه ؟؟
وليه بقى الخبت والمكر متوقع قبل ما يكون الحب والتسامح متوقع ؟ليه كل انسان بيعتبر نفسه مجنى عليه وانه ملاك طاهر لا يمكن يكون الجانى ؟ليه كل واحد ميقدرش ظروف اللى ادامه قبل ما يحكم عليه بانه ظالم وجانى ومفترى ؟

بستعجب كتيير على زمن بقت الطيبه فيه عيب والطيب بقى الانسان الاهبل اللى فى نظر الناس ممكن يضحك عليه بسهوله , لأ لازم يبقى الخبث فى دمنا عشان الناس تقول علينا مدردحين وفاهمين الدنيا

بستعجب اكتر على زمن بقى الايثار فيه شىء مريب مشفتوش ومسمعتش عنه غير فى الروايات والافلام زى قصص الحب الاسطوريه.

وبستعجب أكتر وأكتر على زمن فيه الصديق الوفى بقى كنز مفقود ,والصداقه خزينه ومحدش لاقى مفتاحها ولا حتى عارف أرقامها .